Oznaczanie kraju pochodzenia – projekty

Kolejne szczegółowe zasady stosowania obowiązkowego oznaczania kraju pochodzenia dla paczkowane nieprzetworzonego mięsa wieprzowego, mięsa drobiowego i mięsa owczego są coraz klarowniejsze.

Tło

Obecne obowiązujące przepisy dotyczące oznaczania pochodzenia regulują rynek owoców i warzyw, bananów, oliwek, wina, jaj, miodu, chmielu i wołowiny (rozporządzenie WE nr 1760/2000). W przypadku innych produktów spożywczych oznaczanie kraju pochodzenia jest dobrowolne, z wyjątkiem importu mięsa drobiowego, którego pochodzenie musi być wskazane.Rozporządzenie WE nr 1169/2011 w sprawie dostarczania konsumentom informacji o żywności przewiduje, w artykule 26 (2) (b), obowiązek wskazania kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia dla paczkowanej, nieprzetworzonej wieprzowiny, baraniny i drobiu. Data wprowadzenia w życie: 13 grudnia 2014.
Komisja Europejska musi przyjąć akty wykonawcze do 13 grudnia 2013, po dokonaniu oceny skutków i rozważeniu opcji wdrażania zasad oznaczania pochodzenia – miejsca urodzenia, hodowli i uboju.

Trzy opcje były brane pod uwagę:

a) Obowiązkowe oznaczenie UE lub non-UE .

– Mięso uzyskane od zwierząt hodowanych i poddanych ubojowi w UE: pochodzenie UE;
– Importowane mięso i mięso uzyskane z importowanych zwierząt poddanych ubojowi w UE: pochodzenie non-EU

b) Obowiązkowe etykietowanie kraju hodowli i / lub uboju.

– Mięso uzyskane od zwierząt hodowanych w państwie członkowskim (MS) X lub w kraju trzecim (TC) Y: pochodzenie X lub Y;
– Mięso uzyskane od zwierząt poddanych ubojowi w państwie członkowskim (MS) X lub w kraju trzecim (TC) Y: pochodzenie X lub Y.

c) obowiązkowego oznaczania pochodzenia: model wołowiny.

– Mięso uzyskane od zwierząt urodzonych, hodowanych i ubitych w więcej niż jednym kraju znajdują się na etykiecie:

•      MS lub TC urodzenia;
•      MS lub TC z hodowli;
•      MS lub TC uboju.

– Mięso uzyskane od zwierząt urodzonych, hodowanych i poddanych ubojowi w jednym kraju może oznaczać tylko jedno źródło.

Koszt badania analitycznego

W czerwcu 2013 r., konsultant zewnętrzny (LEI Wageningen University, Holandia) przedstawił analizę kosztów i korzyści powyższych opcji.

Badanie
– oszacowało dodatkowe koszty do poniesienia przez zakłady mięsne łańcucha dostaw w porównaniu z obecnie ponoszonymi;
– przeprowadzono siedem studiów przypadku w sześciu państwach członkowskich, z czego trzy w sektorze wieprzowiny (Francja, Niemcy, Hiszpania), dwa w sektorze drobiu (Francja, Holandia), dwa w sektorze owiec (Rumunia, Wielka Brytania).

Ocena wpływu
Zbadano i porównano różne opcje etykietowania. Komisja wzięła pod uwagę przedłożenie badania dokonanego przez zewnętrznego konsultanta i projekt wysłano do zatwierdzenia przez Radę ds. Oceny Skutków. Ta ostatnia zatwierdziła go w drugiej połowie czerwca.

W dalszej kolejności Komisja sporządziła projekt rozporządzenia wykonawczego ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania obowiązkowego oznaczania kraju pochodzenia dla paczkowanej nieprzetworzonej wieprzowiny, drobiu i baraniny.

Projekt rozporządzenia.

Po wielu spotkaniach przyjęto, że w projekcie zostanie zaproponowane:

– jeden jednolity model dla trzech gatunków (trzoda chlewna, owce i drób);
– Mode prostszy niż dla wołowiny;
– Definicja pochodzenia w oparciu o kraj hodowli i kraj uboju. Powinny być wymagany pewien okres przed ubojem  (np. dwa miesiące);
– odstępstwo dla:

• importowane mięso w przypadku, w przypadku, gdy nie wszystkie informacje o kraju hodowli są dostępne (kraj hodowli: non-UE);
• mięso mielone. Producenci powinni mieć prawo użyć określenia „UE”, „non-UE”.